سنگ، آب و گیاه در طراحی فضای سبز
دوشنبه, ۲۹ تیر ۱۳۹۴، ۰۹:۱۴ ب.ظ
موادی که در طراحی زمین می توان از آنها استفاده کرد، عبارتند از : 1) سنگ و خاک، 2) آب و 3) گیاهان. که هر یک از این مواد، امکانات منحصر به فردی از نظر توسعه فضایی ارائه می کنند.
لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید
سنگ و خاک
سنگ و خاک، ماده اصلی محیط را تشکیل می دهند. در وضعیت طبیعی، سنگ و خاک گاهی به شکل سینه کش، صخره کش، غار و کوه، لبه فضا را می سازند. به این ترتیب، توده ای را به وجود آورده و می توانند به فضا نیز شکل دهند. در طبیعت به ندرت سنگ ها تشکیل سقف بالای سر ما را می دهند اما چنانچه سقفی درست کنند، احساس قوی احاطه شدن را در ما القا می نمایند. مواد سنگی و خاکی به صورت تغییر یافته (آجر، آسفالت بتنی، پوکه، بتن و غیره) به طور وسیعی در طراحی صفحه کف و همچنین طراحی ساختمان به کار می روند.
سنگ و خاک احساس عظمت و پایداری را منتقل می سازند. آنها می توانند پرمایگی رنگ و بافت سطح را نیز بیان کنند.
در توسعه فضای خارجی، سنگ و خاک به عنوان کف ایستا عمل می کنند. آنها با گذشت زمان ثابت مانده، به دوام و ثبات فضای خارجی می افزایند. اگر به عنوان اجزاء لبه فضا به کار روند، می توانند پس زمینه ثابتی را فراهم کنند که در جلوی آن عناصر متغیر تر به نمایش در می آیند. ضمناً می توانند به صورت عناصری ثابت در فضایی متغیر به نمایش درآیند.
آب
آب ماده ای است که اگر به صورت صفحه کف مورد استفاده قرار گیرد، حالات مختلفی خواهد داشت : فرم مسطح، توده ای شفاف، سطح منعکس کننده و خط در حال حرکت. آب، به صورت یک سطح عمودی، در طبیعت به شکل آبشار، به شکل لایه ای نازک که بر سطوح دیگر می تراود، ویژگی و حالت آنها را دگرگون می کند و به شکل ترشحات ریز شفاف یا کف آلود دیده می شود.
آب امکانات منحصر به فردی را برای توسعه فضا فراهم می کند. می توان آن را به صورت ماده شفاف یا منعکس کنندده ای برای کف به کار برد. می توان با استخر پاک و شفافی، خالی از هر گونه حیات گیاهی و جانوری، حالت مایع آن را بیان نمود و یا می توان آن را به صورت بخشی از یک اکوسیستم متنوع نشان داد. وجود آب برای پیدایش گیاهان نیز ضروری است.
اگر از آب به عنوان ماده ای برای صفحه کف استفاده می شود، فرم آب بستگی به شکل، رنگ، بافت ظرف و نیز عمق و شفافیت آب دارد.
آب به صورت لبه فضا می تواند به صورت صفحه ماتی باشد که از سمت جلو روشن شود، می تواند به شکل سطحی پر از هوا و نیمه شفاف باشد که از سمت عقب روشن شده، یا می تواند به صورت صفحه مسطح شفافی باشد.
آب به شکل عنصری در میان فضا، توانایی بی نظیری در متمرکز کردن مفاهیم و تشدید حالت و روح فضا دارد. آب راکد، به شکل دریاچه، استخر یا برکه یا صفحه می تواند در فضا وحدت به وجود بیاورد. اگر به شکل رودخانه یا آبرو باشد، سیستمی خطی را می سازد که فضاهای مختلف را به صورت رشته ای تسلسلی به هم می پیوندد.
آب در حال حرکت که فرو می ریزد، می تواند بر جنبش و هیجان محیط بیفزاید. فواره ها و آب فشان ها می توانند به مقدار زیادی در خنک کردن هوای محل تأثیر داشته باشند.
قابلیت های آب تا حدد زیادی به دلیل توانایی آب در تأثیر همزمان بر نور، صدا، بو و لمس است. به دلیل سروکار داشتن با حواس، آب توانایی منحصر به فردی در القای ویژگی و حالت فضا دارد.
گیاهان
انواع گیاهان شامل گیاهان پوشاننده زمین، بوته های کوتاه، متوسط و بلند، درختان کوچک و گلدار و درختان متوسط و بزرگ می باشد که به صورت خلاصه موارد استفاده از این گیاها را در توسعه فضا مرور می کنیم :
چمن، گیاهان پوشاننده زمین، گیاهان علفی و بوته های کوتاه به عنوان صفحه کف عمل می کنند. آنها صفحه تغییر ناپذیر خاک و سنگ را با فرشی که از نظر خط، فرم، رنگ و بافت بسیار متغیر است می پوشانند. این مواد گیاهی، بر عکس خاک و سنگ، تنوع فصلی جالبی به صفحه کف می بخشند.
بوته های کوتاه، امتداد صفحه کف هستند و از نظر فیزیکی فضاها را از یکدیگر جدا کرده و بر وجود لبه فضا دلالت می کنند. اما معمولا فضا را محصور نمی سازند.
بوته های متوسط و بلند احساس محصور بودن و خلوت زیادی را منتقل می کنند. این بوته ها مهمترین ماده گیاهی در لبه گیاه کاری شده هستند. آنها به صورت زمینه ای برای نمایش عناصر موجود در فضا بوده و خود نیز می توانند به عنوان تندیس هایی در فضا مطرح شوند.
درختان کوچک و گلدار به صورت پیکره هایی در فضا مطرح شده، می توانند حرکت و سایه را وارد فضا سازند. چنانچه در فضاهای کوچک از آنها استفاده شود، مؤثر بوده، اما اگر در فضاهای بزرگ به کار روند، گم می شوند؛ مگر این که با سایر عناصر ترکیب شده و توده های حجیم به وجود آورند. درختان کوچک و گلدار می توانند بخشی از لبه فضا را تشکیل داده، بر جذابیت بصری و تنوع فصلی بیفزایند. این درختان می توانند برای جلوگیری از تابش آفتاب در نزدیکی سطح اف و ایجاد سایه های بلند در اوایل صبح و اواخر بعدازظهر هم به کار روند.
درختان بزرگ و توسط معمولاً سایبان گیاهی را به وجود می آروند. اهمیت فضایی آنها بیشتر به دلیل تاثیرشان بر نور و سایه هایی که بر محوطه می اندازند می باشد. اگر از فواصل دور به آنها بنگریم، می توانند فضا را محصور کنند، اما اگر از نزدیک به آنها نگاه کنیم، در ارتفاع چشم ما فضا باز است، در این صورت تنه آنها می تواند بر وجود لبه فضا دلالت کند.
احتمالاً پیچک، همه کاره ترین گیاه است. این گیاه می تواند به صورت صفحه کف، لبه یا بالای سر مطرح شود. ممکن است همیشه سبز بوده و در زمان های مختلف، وضعیتی نسبتا ایستا داشته باشد و یا ویژگی فصول را تقریباً به هر سطحی ببخشد. می تواند طی مدت نسبتاً کوتاهی رشد کرده، صفحه کف، لبه یا بالای سر معمارانه را ملایم تر کرده، به سطوحی متنوع تر تبدیل کند. می تواند آزادانه آویزان شده، احساسی بسیار طبیعی ایجاد کند، یا به دیواره های ساختمان چسبیده، به صورت صفحات معماری مطرح شود.
سنگ و خاک، ماده اصلی محیط را تشکیل می دهند. در وضعیت طبیعی، سنگ و خاک گاهی به شکل سینه کش، صخره کش، غار و کوه، لبه فضا را می سازند. به این ترتیب، توده ای را به وجود آورده و می توانند به فضا نیز شکل دهند. در طبیعت به ندرت سنگ ها تشکیل سقف بالای سر ما را می دهند اما چنانچه سقفی درست کنند، احساس قوی احاطه شدن را در ما القا می نمایند. مواد سنگی و خاکی به صورت تغییر یافته (آجر، آسفالت بتنی، پوکه، بتن و غیره) به طور وسیعی در طراحی صفحه کف و همچنین طراحی ساختمان به کار می روند.
سنگ و خاک احساس عظمت و پایداری را منتقل می سازند. آنها می توانند پرمایگی رنگ و بافت سطح را نیز بیان کنند.
در توسعه فضای خارجی، سنگ و خاک به عنوان کف ایستا عمل می کنند. آنها با گذشت زمان ثابت مانده، به دوام و ثبات فضای خارجی می افزایند. اگر به عنوان اجزاء لبه فضا به کار روند، می توانند پس زمینه ثابتی را فراهم کنند که در جلوی آن عناصر متغیر تر به نمایش در می آیند. ضمناً می توانند به صورت عناصری ثابت در فضایی متغیر به نمایش درآیند.
آب
آب ماده ای است که اگر به صورت صفحه کف مورد استفاده قرار گیرد، حالات مختلفی خواهد داشت : فرم مسطح، توده ای شفاف، سطح منعکس کننده و خط در حال حرکت. آب، به صورت یک سطح عمودی، در طبیعت به شکل آبشار، به شکل لایه ای نازک که بر سطوح دیگر می تراود، ویژگی و حالت آنها را دگرگون می کند و به شکل ترشحات ریز شفاف یا کف آلود دیده می شود.
آب امکانات منحصر به فردی را برای توسعه فضا فراهم می کند. می توان آن را به صورت ماده شفاف یا منعکس کنندده ای برای کف به کار برد. می توان با استخر پاک و شفافی، خالی از هر گونه حیات گیاهی و جانوری، حالت مایع آن را بیان نمود و یا می توان آن را به صورت بخشی از یک اکوسیستم متنوع نشان داد. وجود آب برای پیدایش گیاهان نیز ضروری است.
اگر از آب به عنوان ماده ای برای صفحه کف استفاده می شود، فرم آب بستگی به شکل، رنگ، بافت ظرف و نیز عمق و شفافیت آب دارد.
آب به صورت لبه فضا می تواند به صورت صفحه ماتی باشد که از سمت جلو روشن شود، می تواند به شکل سطحی پر از هوا و نیمه شفاف باشد که از سمت عقب روشن شده، یا می تواند به صورت صفحه مسطح شفافی باشد.
آب به شکل عنصری در میان فضا، توانایی بی نظیری در متمرکز کردن مفاهیم و تشدید حالت و روح فضا دارد. آب راکد، به شکل دریاچه، استخر یا برکه یا صفحه می تواند در فضا وحدت به وجود بیاورد. اگر به شکل رودخانه یا آبرو باشد، سیستمی خطی را می سازد که فضاهای مختلف را به صورت رشته ای تسلسلی به هم می پیوندد.
آب در حال حرکت که فرو می ریزد، می تواند بر جنبش و هیجان محیط بیفزاید. فواره ها و آب فشان ها می توانند به مقدار زیادی در خنک کردن هوای محل تأثیر داشته باشند.
قابلیت های آب تا حدد زیادی به دلیل توانایی آب در تأثیر همزمان بر نور، صدا، بو و لمس است. به دلیل سروکار داشتن با حواس، آب توانایی منحصر به فردی در القای ویژگی و حالت فضا دارد.
گیاهان
انواع گیاهان شامل گیاهان پوشاننده زمین، بوته های کوتاه، متوسط و بلند، درختان کوچک و گلدار و درختان متوسط و بزرگ می باشد که به صورت خلاصه موارد استفاده از این گیاها را در توسعه فضا مرور می کنیم :
چمن، گیاهان پوشاننده زمین، گیاهان علفی و بوته های کوتاه به عنوان صفحه کف عمل می کنند. آنها صفحه تغییر ناپذیر خاک و سنگ را با فرشی که از نظر خط، فرم، رنگ و بافت بسیار متغیر است می پوشانند. این مواد گیاهی، بر عکس خاک و سنگ، تنوع فصلی جالبی به صفحه کف می بخشند.
بوته های کوتاه، امتداد صفحه کف هستند و از نظر فیزیکی فضاها را از یکدیگر جدا کرده و بر وجود لبه فضا دلالت می کنند. اما معمولا فضا را محصور نمی سازند.
بوته های متوسط و بلند احساس محصور بودن و خلوت زیادی را منتقل می کنند. این بوته ها مهمترین ماده گیاهی در لبه گیاه کاری شده هستند. آنها به صورت زمینه ای برای نمایش عناصر موجود در فضا بوده و خود نیز می توانند به عنوان تندیس هایی در فضا مطرح شوند.
درختان کوچک و گلدار به صورت پیکره هایی در فضا مطرح شده، می توانند حرکت و سایه را وارد فضا سازند. چنانچه در فضاهای کوچک از آنها استفاده شود، مؤثر بوده، اما اگر در فضاهای بزرگ به کار روند، گم می شوند؛ مگر این که با سایر عناصر ترکیب شده و توده های حجیم به وجود آورند. درختان کوچک و گلدار می توانند بخشی از لبه فضا را تشکیل داده، بر جذابیت بصری و تنوع فصلی بیفزایند. این درختان می توانند برای جلوگیری از تابش آفتاب در نزدیکی سطح اف و ایجاد سایه های بلند در اوایل صبح و اواخر بعدازظهر هم به کار روند.
درختان بزرگ و توسط معمولاً سایبان گیاهی را به وجود می آروند. اهمیت فضایی آنها بیشتر به دلیل تاثیرشان بر نور و سایه هایی که بر محوطه می اندازند می باشد. اگر از فواصل دور به آنها بنگریم، می توانند فضا را محصور کنند، اما اگر از نزدیک به آنها نگاه کنیم، در ارتفاع چشم ما فضا باز است، در این صورت تنه آنها می تواند بر وجود لبه فضا دلالت کند.
احتمالاً پیچک، همه کاره ترین گیاه است. این گیاه می تواند به صورت صفحه کف، لبه یا بالای سر مطرح شود. ممکن است همیشه سبز بوده و در زمان های مختلف، وضعیتی نسبتا ایستا داشته باشد و یا ویژگی فصول را تقریباً به هر سطحی ببخشد. می تواند طی مدت نسبتاً کوتاهی رشد کرده، صفحه کف، لبه یا بالای سر معمارانه را ملایم تر کرده، به سطوحی متنوع تر تبدیل کند. می تواند آزادانه آویزان شده، احساسی بسیار طبیعی ایجاد کند، یا به دیواره های ساختمان چسبیده، به صورت صفحات معماری مطرح شود.
